ای غبار موکبت چشم فلک را توتیا

رایت رایت، به پیروزی چو چتر آفتاب

باز چتر سایه بر نسرین چرخ انداخته

آفتابت در رکاب، و مشتری در کوکبه

با غبار نعل شبذیر تو می ارزد کنون

شهر تبریز از قدوم موکب سلطان اویس

این بشارت در چمن هر دم که می آرد نسیم

می نهد بر خوان دولتخانه گل صد گونه برگ

ای ز فیض خاطرات آب سخن کوثر ذهاب!

سایه لطف خدایی، تا جهان پاینده است

ملک لطفت راست آن نعمت که در ایران زمین

وصف لطفت در چمن می کرد ابر نوبهار

در افق مهر از نهیبت روی تابد، ور به کین

دور رای استوارت کافتابش نقطه ایست

غنچه ای بودی به نسبت بر درخت همتت

رایت عزم شریفت دولتی بی انقلاب

در نهاد آب شمشیرت قضای مبرم است

در شب هیجا سپاه فتح را تیغت دلیل

آفتاب از عکس شمشیر تو می گیرد فروغ

در جهانداری، دو آیت داری از تیغ و قلم

گردی از کهل سپاهت بر فلک رفت، آفتاب

ابر اگر آموزد از طبع تو رسم مردمی

پیش چترت آن مقدم بر سمات اندر سمو

اطلسی بر قد قدرت در ازل می دوختند

صد ره ار با صخره صما کند امرت خطاب

هر کجا تیغت همی گرید، همی خندد اجل

تا شبانگاه امل می گردد ایمن از زوال

طبع گیتی راست شد در عهد تو ز انسان که باز

کاهی از ملکت نیارد برد خصمت، گرچه گشت

دشمنت بیمار و شمشیرت طبیب حاذق است

هر که رو بر در گهت بنماد کارش شد چو زر

هرکه چون دل در درون دارد هوای حضرتت

هست مستغنی، بحمد الله، ز اعوان درگهت

تیره باد آن روز و سال و مه که دارد بر سپهر

خویش را بیگانه می دارد ز مدحت طبع من

چون ز تقدیر بیانت عاجز آمد طبع من

در فراقت گرچه بگذشت آب چشم از سر مرا

شمع وارم، روزگار از جان شیرین دور کرد

تا مگر وصل تو یکدم وصله کارم شود

من به بویت کرده ام با باد خو در همرهی

هست دایی بی دوا در جان من از عشق تو

در میان چشم و دل گردی است دور از روی تو

خاصه این ساعت که دلها را صفایی حاصل است

آن جهانگیری، جهانداری، جهان بخشی که هست

دولتت چون آفتاب و نور و کوه و سایه اند

پادشاها هشت مه نزدیک شد تا کرده است

درد پای ماست همچون ما، به غایت پایدار

نی که پایم پای بر جا تر ز درد آمد که درد

شرح این درد مفاصل را مفصل چون کنم؟

ضعف پایم کرد چون نرگس چنان کز عین ضعف

درد پایم کرد منع از خاک بوس درگهت

اندرین مدت که بود از درد غم صباح من عشا

مرکبی از روشنی نگذشت بر من تا که من

تا چو باد نوبهاری مژده گل می دهد

هم هوا گردد چو چشم عاشقان گوهر فشان

گل گشاید سفره پر برگ بهر عندلیب

تاج نرگس را بیاراید به زر هر شب، سحاب

روضه عمرت که هست آن ملکت باغ بهار

عالم فرسوده از جور سپهر آسوده باد

باد ماه روزه ات میمون و هر ساعت زنو