از تکسر، اگرش طره به هم بر شده است

داشتش آینه گردی و کنون روشن شد

از لبت شربت قند ار چه رسیدست به کام

ای طبیب از دهن یار به عطار بگوی

شربتی ساز مفرح دل بیمار مرا

می دهد لعل توام ساده جوابی لیکن

صبح برخاست به بوی تو صبا پنداری

هر کجا کرده گذر بر سر زلفت بادی

گر سر من برود عشقت از این سر نرود

چشم بیمار تو از دیده من کرد هوس

تا دگر کی به لب جام لبت باز خورد

بعد ازین غم مخور ای دل که غم امروز همه

سایه لطف خدا شاه، اویس، آنکه به حق

آنکه در منصب شاهی، شرف و مرتبتش

کلک او نقش قدر را سر پرگار آمد

فکر تیغش اگر آورده اسد در خاطر

تا خورد در ظلمات دل خصم آب حیات

ای جهان گیر جهان بخش که از حکم ازل

مار رمحت به سنان، مهره شکاف آمده است

مژه بر دیده بدخواه تو پیکان گشته

روشن است آنکه تو خورشیدی از آن روی جهان

گرگ با عدل تو همراز شبان آمده است

کرد گردون به دلت نسبت دریای عدن

نجم در قبضه شمشیر تو کوکب گشته

عقل را پیروی رای تو می باید کرد

طاعت فکر تو در خود ننهاست فلک

ذره از عون تو با مهر مقابل گشته

هر که از نام تو بر لوح جبین کرد نشان

وانکه از سایه اقبال تو برتافته روی

خسروا از سبب عارضه یک شبه ات

یارب آن شب چه شبی بود که گفتی سحرش

بس که از سوز دعای ملک و ناله ملک

گنبد سبز فلک گنبد گل را ماند

دست در دامن آهم زده این جان عزیز

صبح بهر تو دعای خواند و دمید

جان ملکی و سر مملکتی، ملک بدین

شکر این موهبت و نعمت این صحت را

تا دل نار و رخ شهره آبی به شهور

خاک و آب تو ز آفات جهان باد مصون