گردون پیر، بنده بخت جوان اوست

جرم هلال، ماهچه سایبان اوست

اقباتل بنده ای است که بر آستان اوست

خرگاه آسمان که زمین در امان اوست

نی مدخل یقین و نه رای گمان اوست

رضوان به پادستاده مگس ران خوان اوست

بر بام حضرتش همه شب پاسبان اوست

سوگند خورد جان ملایک به جان اوست

بر سر نهاد گفت به از طیلسان اوست

حالی زده نسیم صبا بر دهان اوست

در اهتمام چتر همای آشیان اوست

ذات شماست وین به حقیقت نشان اوست

نقش مبارکت گهر و بحر و کان اوست

شوید خضر که نام تو ورد زبان اوست

هر گوهر ستاره که بر آسمان اوست

خاک درت که تاج سر فرقدان اوست

هر مغز و خون که در رگ و در استخوان اوست

ذاتت طراز دامن آخر زمان اوست