زان خاک ره، که سرمه خورشید انوار است

زان آستان که قبله خاقان و قیصر است

در پای این سریر که با عرش همسر است

با منتهای سدره مقامش برابر است

داری نهان مدار که درگاه داور است

کاین بارگاه پادشه بنده پرور است

کاو صاف ذات جودش از اندیشه برتر است

از شرق تا به غرب جهانش مسخر است

ذاتش معز دولت و دین پیمبر است

پیوسته تخت و افسر و اسب و مغفر است

اندر میان کشیده چو سد سکندر است

وز آسمان گذشته به صد پایه منبر است

انصاف داد و گفت که او سد اکبر است

کین پادشاه شش جهت و هفت کشور است

در گوش کرده حلقه و چون حلقه بر در است

ذات مبارک تو که عقل مصور است

کان نقطه بر محیط کرم سایه گستر است

خط فراق بال جهانیش، بر سر است

نام تو بسته بر زر و بر روی زیور است

کز شرق تا به غرب خیام است و لشکر است

آن را که عون و نصرت حق یار و یاور است

روز مصاف پیش تو از ذره کمتر است

با آنکه ده هزار کسش چو تو چاکر است

کز جاه کعبتین، نجومش مسخر است

کابشخور مخالف از حد خنجر است

آرامگاه گور و کنام غضنفر است

تا حد شوشتر، همه جند است و لشگر است

بالش تذرو راشده بالین و بستر است

یک جرعه از یمین تو دریای اخضر است

یک فلکه از خیام تو، خورشید خاور است

کردند و تا به روز حساب این مقدر است

دایم به بوی خلق تو با او بر آذر است

کز لفظ من دهان جهان پر ز شکر است

هرجا سفینه ای است، کنون غرق گوهر است

کش صد غلام همچو ملکشاه و سنجر است

از بنده نیست، این ز سپهر ستمگر است

این خوی در طبیعت گردون مخمر است

خود ذره را ز مهر جدایی چه در خور است؟

وانگه به خاک پای تو، کان حوض کوثر است

پندار کرده ام که مگر روز محشر است

فواره مرصع این چشمه زر است

طالع ز برج این علم شیر پیکر است