در دو اساس اقامت منه که رهگذر است

تو را مقام اقامت به خانه دگر است

تو را امید فزون است و حرص بیشتر است

اگر چه خود تو برآنی که عالم این قدر است

اگر چه کار تو امروز راست همچو زر است

ولی نه مرکب راهت نه سفره سفر است

که جهل خار ره دین و علم بارور است

مکن که ناوک تیر ضعیف کارگر است

هلاک صید که او نیز چون تو جانور است

که در دلش همه تیر است و در سرش تبر است

به پیش من ملک آن است کو ملک سیر است

گل و بنفشه مرست و سر او باغ مرست

روان به ساحل گیتی قوافل حشر است

حقیقت سخن این است و غیر آن سمر است

سبک سری که ز شمشیر مرگ بر حذر است

هزار تو اگرت درع و جوشن و سپر است

که نور طلعت شمس از کرامت سحر است

به قرص گرم خورشید آسمان وظیفه خوراست

بقای صبح کم آمد چرا که پرده در است

که هر کجا که بران پا نهند چشم و سراست

ولی دلت همگی زان حدیث بی خبر است

فروغ صبح حجابی که هست در سحر است

به غیر از آنکه از انوار دیده بهره ور است؟

به قدر خویش همه کس مقید قدر است

ز آب دیده رخ ابر صبح و شام تر است

که خون همی جهد و ظن مبر که آن شرر است

برادریش گرامی مگر به خاک در است؟

چراش اینهمه خون های لعل در جگر است؟

که خاک تکیه گه خسروان معتبر است؟

کلاه لاله مثال شهان تا جور است

به زیر پای وحوش و سباع بی سپر است

به خاک تیره فرو رفته روی چون قمر است

نشانشان به جهان در نه نام، نی اثر است

نه مهر مادر بر ما، نه رحمت پدر است

برآنکه گفت اینم خلف ترین پسر است

که در دیار وجود او به جود مشتهر است

به دود کرده سیه دوده ابوالبشر است

چنانکه هر طرفش زابگیر بیشتر است

جهان تشنه به سوگ بزرگ پر هنر است

مدار مملکت امروز بالشش مدر است

طریق عقل و سیاست نتیجه نفع و ضرر است

امید ملک بدین خواجه ملک سیر است

که اختیار وجود و خلاصه بشر است

ضمیر او به شب تار ملک راهبر است

چه شک درین که به دریا درآمدن خطر است

که بی وفاست حیات از وفات ناگزر است

سرای عمر سرایی عظیم مختصر است

و لیک زهر هلاهل سررشته در شکر است

که در سرای قرار آن سعید را مقر است