ای که روی تو به صدبار، ز گل تازه ترست

یا رب این شعر سیاه تو چه خوش بافته اند!

برقع عارض تو عافیت دلها بود

سر راز سر زلفت نگشود است کسی

از ره دیده دلم رفت به خال و خط تو

دامنت دود دل عود گرفت و خوش شد

عجب آنکس که به دور لب تو مست می است

چشم ترک تو به تیر نظر انداخت مرا

همه رهگذر آتش رخساره اوست

شمه حاصل مشکم است ز زلف و آن نیز

پسته را گوکه دهن باز مکن، مغز مبر

چون میان تو تنم گرچه خیالی شده است

کی تواند دلم از موی میان تو گذشت

سرکشی نیست چو زلف تو و او نیز چو من

چشم دارد که چو چشم تو بود نرگس مست

لب خشک و مژه تر ز تو دارم حاصل

سایه زلف تو بر چشمه خورشید افتاد

بحر زخار کرم، آنکه گه موج عطا

ناصر دین نبی، شاه اویس، آنکه دلش

روح محض است تنش، عقل مجرد ذاتش

ای که خاک کف پایت فلک کحلی را

خط فرمان تو، طغرای مناشیر جهان

فتنه را دیده به دوران تو اندر خواب است

طره پرچم و ماه علم منصورت

در هوا ابر ز ادرار کفت راتبه خوار

خیمه قدر تو را، فلکه ز سقف فلک است

آفتابی تو و راتب خور خوان تو، مه است

در اموری که پی سد طریق فتن است

خامه ملهم تو ثانی ذوالقرنین است

زان جهت در دل خصمت شده این عین حیات

آبگون پیکر خود شعشه دشنه تو

نسخه نامیه از خلق تو حاصل گردد

ظالمانند به دوران تو انجم زان روی

ملکت از امن چو اطراف سپهرست درو

هرکه را گوهر نام تو برآید به زبان

همه کس را شرف و فخر به علم و هنرست

آن سرافراز نهالیست سنان تو به رزم

هر کجا سرزده در قلب سماک رمحت

باد از آن در کف آب است به زندان حباب

هست با داغ ولای تو و طوق مننت

تانه افلاک پدر، چار طبیعت مادر

وارث مادر گیتی همگی ذات تو باد

باد عید تو مبارک که جهان را امروز