در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع

دیدنم نادیدنی، مدنگاهم آه بود

سوختم تا گرم شد هنگامهٔ دلها ز من

سوختم صد بار و از بی اعتباریها نگشت

پاس صحبت داشتن آسایش از من برده بود

این که گاهی می زدم بر آب و آتش خویش را

مایهٔ اشک ندامت گشت و آه آتشین

این زمان افسرده ام صائب، و گرنه پیش ازین