صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس

با تشنگی بساز که در ساغر سپهر

طی شد جهان و اهل دلی از جهان نخاست

این ماتم دگر، که درین دشت آتشین

حرفی است این که خضر به آب بقا رسید

از گردش فلک، شب کوتاه زندگی

از دانش آنچه داد، کم رزق می نهد

صائب به هر که می نگرم مست و بیخودست