نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

سرمهٔ خاموشی من از سواد شهرهاست

باده نتواند برون بردن مرا از فکر یار

در محیط رحمت حق، چون حباب شوخ چشم

منزل آسایش من محو در خود گشتن است

از گرانسنگی نمی جنبم ز جای خویشتن

می گذارم دست خود را چون صدف بر روی هم