118
غزل شمارهٔ ۷۲
فلک به آبلهٔ خار دیده می ماند
زمین به دامن در خون کشیده می ماند
طراوت از ثمر آسمانیان رفته است
ترنج ماه به نار کفیده می ماند
شکفته چون شوم از بوستان، که لاله و گل
به سینه های جراحت رسیده می ماند
زمین ساکن و خورشید آتشین جولان
به دست و زانوی ماتم رسیده می ماند
کمند حادثه را چین نارسایی نیست
رمیدنی به غزال رمیده می ماند
ز روی لاله ازان چشم برنمی دارم
که اندکی به دل داغدیده می ماند
چو تیر، راست روان بر زمین نمی مانند
عداوتی به سپهر خمیده می ماند
تمتع از رخ گل می برند دیده وران
به عندلیب گلوی دریده می ماند