طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند

چون ریشهٔ درخت که ماند به جای خویش

خواهد گرفت دامن گل را به خون ما

ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما

دست من از رعونت آزادگی چو سرو

نتوان ز من به عشرت روی زمین گرفت

صائب ز اهل درد هم آواز من بس است