آبها آیینهٔ سرو خرامان تواند

رعدها آوازهٔ احسان عالمگیر تو

سروها از طوق قمری سر بسر گردیده چشم

شب نشینان عاشق افسانه های زلف تو

سبزپوشان فلک، چون سرو، با این سرکشی

آتشین رویان که می بردند ازدلها قرار

چون صدف، جمعی که گوهر می فشاندند از دهن

صائب افکار تو دل را زنده می سازد به عشق