کنون که از کمر کوه، موج لاله گذشت

درین محیط پر از خون، بهار عمر مرا

من آن حریف تنک روزیم که چون مه عید

می دو ساله دم روح پروری دارد

نشد ز نسخهٔ دل نقطه ای مرا معلوم

گداخت از ورق لاله، دیده ام صائب