170
غزل شمارهٔ ۳۷
زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده ست
زان سیب ذقن قسمت ما دست بریده ست
ما را ز شب وصل چه حاصل،که تو از ناز
تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده ست
چون خضر، شود سبز به هر جا که نهد پای
هر سوخته جانی که عقیق تو مکیده ست
ما در چه شماریم، که خورشید جهانتاب
گردن به تماشای تو از صبح کشیده ست
شد عمر و نشد سیر دل ما ز تپیدن
این قطرهٔ خون از سر تیغ که چکیده ست؟
عمری است خبر از دل و دلدار ندارم
با شیشه پریزاد من از دست پریده ست
صائب چه کنی پای طلب آبله فرسود؟
هر کس به مقامی که رسیده ست، رسیده ست