شود سپهر زمین گیر از آرمیدن من

توان برید به آواز دل تپیدن من

نمی رسد چو به کس فیضی از رسیدن من

که داد وحشت خاطر دهد رمیدن من

نهفته است در آغوش آرمیدن من

که برگ کاه شود مانع پریدن من

که روشن است جهان از نفس کشیدن من

ز راه چشم چو شبنم بود چریدن من

توان گرفتن از دست و لب گزیدن من

دهان مار شود تلخ از گزیدن من!