گردباد دامن صحرای بی سامانیم

چون فلاخن سنگ باشد شهپر پرواز من

راز پنهانی که دارم در دل روشن، چو آب

هر کجا باشم بغیر از گوشهٔ دل در جهان

در غریبی می توان گل چید از افکار من

در چنین وقتی که می باید گزیدن دست و لب

دامنم پاک است چون صبح از غبار آرزو

می کند بی برگی از آفت سپرداری مرا

بر سر گنج است پای من چو دیوار یتیم