ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم

خود را به سراپردهٔ خورشید رساندیم

در دامن خود پای فشردیم چو مرکز

چون خشت نهادیم به پای خم می سر

ما را به زر قلب خریدند ز اخوان

چون یوسف تهمت زده، از پاکی دامن

صد شکر که با صد دهن شکوه درین بزم

افسوس که چون نخل خزان دیده درین باغ

فریاد که سوهان سبکدست حوادث

صائب مدد خلق نمودیم به همت