که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مرا

به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مرا

غبار دل شود افزون ز آب دیده مرا

به سیر عالم دیگر، دل رمیده مرا

که تا رسیده به لب، جان به لب رسیده مرا

درین شکفته چمن، دیدهٔ ندیده مرا