از روی نرم، سرزنش خار می کشم

آزاده ام، مرا سر و برگ لباس نیست

هر چند شمع راهروانم چو آفتاب

آیینه پاک کرده ام از زنگ قیل و قال

نازی که داشتم به پدر چون عزیز مصر

مژگان صفت به دیدهٔ خود جای می دهم

از بس به احتیاط قدم می نهم به خاک

صائب به هیچ دل نبود دیدنم گران