عرض نادادن کمال خود، کمال دیگرست

می کند هر چند چشم شور طوفان در گزند

کیست عقل کل که در چرخ آورد افلاک را؟

گر چه حسن آن پریرو بی مثال افتاده است

زان به ظاهر بسته ام از شکر لب، کز سایلان

آدمی هر چند باشد در هنر کامل عیار

ظلمت شبهای هجران رنگ بست افتاده است

لقمه خوان کرم هر چند چرب افتاده است

بی دماغی را که سر می پیچد از آزادگی