هر نقاب روی جانان را نقاب دیگرست

ناامیدی را به نومیدی مداوا می کنند

هر پریشان جلوه ای ما را نمی آرد به وجد

گو جبین می فروشان سرکه نفروشد به ما

گل برای ما عبث خود را بر آتش می زند

ماه تابان از حصار هاله گو بیرون میا

کرد آخر صحبت یوسف زلیخا را جوان

ناخوشی های جهان را بیشتر خوش می کنند

از بیاض گردن خوبان تلاوت می کنند

دیده امید ما بر دولت بیدار نیست

کوثر و زمزم عبث آب رخ خود می برند