صیقل آیینه ما گوشه ابروی ماست

گر چه در صحرای امکان پای خواب آلوده ایم

از شبیخون اجل منصور ما را باک نیست

از کمینگاه حوادث طبل وحشت خورده ایم

غنچه سان هر چند سر در جیب خود دزدیده ایم

فکر رنگین از بهار خاطر ما لاله ای است

گر چه ما صائب زبان لاف را پیچیده ایم