شبنم روشن گهر در گلستان فرمانرواست

خال موزون هر کجا بر چهره افتد خوشنماست

موج دریا بر خس و خاشاک، بازوی شناست

گوهر شهوار را گرد یتیمی کیمیاست

آب روشن را چه پروا از غبار آسیاست؟

ای خوش آن رهرو که در راه طلب بی رهنماست

بر تن آزاده نقش بوریا دام بلاست

در بیابان توکل، چشم پوشیدن عصاست

ورنه بوی پیرهن فارغ ز امداد صباست

گر چه از رنگ شلاین، پای سیرش در حناست

چشم را روشن نماید گریه ای کز توتیاست

بازگشت بوی مشک آخر به آهوی ختاست