گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست

چون رگ ابر بهاران فیض می بارد ازو

ترجمان ناز معشوق و نیاز عاشق است

صور اسرافیل باشد مرده دل را ناله اش

می برد ارواح قدسی را به جولانگاه قدس

یوسفی از چاه می آرد برون در هر نفس

چتر بر سر دارد از بال پریزاد نفس

در کمند دل شکارش نیست چین کوتهی

دست زرین کرم را نیست در دلهای تنگ

گر چه سر تا پای او یک مصرع برجسته است

نیست در هر دل که کوه غم، نمی پیچد از او

گر چه می دارد خطر از آستین دایم چراغ

آستین مریم است و چاه یوسف، زین سبب

ناله هایش گریه مستانه را سنگ یده است

کوه را می آرد از فریاد در رقص الجمل

کشتی می راست در طوفان غم باد مراد

در حریم میکشان مستانه می گوید سخن

هست در هر پرده آن جادو نفس را جلوه ای

هر چه هر کس را بود در دل، مصور می کند

بینوایی لازم بی برگی افتاده است و او

بسته در وا کردن دل بر میان ده جا کمر

می کند سیر مقامات و نمی جنبد ز جا

ناله های پر خم و پیچش ازین وحشت سرا

چون نیابد همزبانی، نامه سربسته ای است

شست بر هر دل که بندد می کشد در خاک و خون

با تهیدستی نهد انگشت بر چشم قبول

خامه زرین او در دیده کوتاه بین

هست با دریای رحمت جویبارش متصل

در شکست لشکر غم، تیر روی ترکش است

عاشق ناکام از دلدار دورافتاده ای است

پیکر زرینش از داغ و درفش بی شمار

غیر نی کز رهگذار چشم می نالد مدام

ناله های دلخراشش چون عصای موسوی

می گذارد بر سر از لبهای مطرب تاج لعل

این غزل صائب مرا از فیض مولانای روم