جای صدف بود ز گرانی زمین در آب

شاه و گدا به دیده دریادلان یکی است

در راه سالکی که چو خاشاک شد سبک

دارم به بادبان توکل امیدها

چون عکس آفتاب، نگردد دلش خنک

غمگین نشد دل تو ز گرد ملال من

از اشک گرم شد دل سوزان من خنک

چشم از لباس جسم، پر و بال داشتم

از خامشی خطر نبود سوز عشق را

در خون باده چند روم، چون نمی رود

از سرکشی نگون ننماید به دیده ها

در چشم من خیال رخ لاله رنگ تو

از کاکل تو آب دهد گر حباب چشم

زینسان که من به فکر فرو رفته ام، نرفت

پهلو زند به چشمه خورشید هر حباب

بر حلم زینهار مکن تندی اختیار

تر می کند زمین خود از آب دیگران

گفتار سرد، یک جهتان را دودل کند

از عمر برق سیر بود پیچ و تاب من

پستی گزین که کف ز بلندی نمی رسد