ز بس به می شدم آلوده چون سبوی شراب

گل امید من آن روز رنگ می گیرد

اگر چه گرد برآورده ام ز میکده ها

ازان به است که صد تشنه را کند سیراب

برهنگی نکشد روز حشر، تردستی

شود ز ساقی گلچهره گلستان خلیل

خوشا کسی که درین باغ کرد چون نرگس

غمین مباش که از بحر غم حریفان را

چه لازم است به زاهد به زور می دادن؟

شکسته رنگ نمی گردد از خمار کسی

اگر سفینه برای نجات بحر غم است

کسی ز دولت بیدار گل تواند چید

مدام همچو رگ ابر، گوهر افشان است