چون چراغ روز، با آن روشنایی آفتاب

از خجالت مشرق پروین شود رخساره اش

آب را مانع ز گردیدن شود در دیده ها

چون زر قلب، از رواج حسن روز افزون او

کیست با او چهره گردد از نکورویان، که هست

چهره پوشیده رویان را فروغ دیگرست

کیست از زلف رسای او کند گردنکشی؟

گرمی هنگامه حسن از هواداران بود

کاسه دریوزه چون از ماه نو سامان دهد؟

می کند دلجویی ذرات، از کوچکدلی

ناقصان را صحبت کامل عیاران کیمیاست

حسن را با خاکساران التفات دیگرست

روزن خاکی نهادان تنگ چشم افتاده است

تا به آن دست نگارین نسبتی پیدا کند

گر چه در روشنگری دارد ید بیضا ز صبح

آتشی افکند عشقت در دل خوبان که شد

نیست گر دیوانه آن لیلی عالم، چرا

در تلاش شهرت از نقصان بود جرم هلال

نور ازان می بارد از رویش که پیش خاک راه

با توانگر، وامخواه خوش ادا باشد شریک

قسمت روشندلان از خوان گردون حسرت است

در سراغ کعبه مقصد، بساط خاک را

شبنم افتاده را در دیده خود جا دهد

ترک دعوی کن که با چندین زبان آتشین

دست کوته دار از خوان سپهر دون که هست

چشم آب رو مدار از چرخ زنگاری که هست

پایه عزت، بلندی گیرد از افتادگی

می رباید دیده ها را حسن عالمسوز او