زردرویی می کشد زان روی گلگون آفتاب

گر چه می ساید سر از نخوت به گردون آفتاب

از زمین تا آسمان گردید ممنون آفتاب!

بس که باشد منفعل زان روی گلگون آفتاب

چشم مست و خال مشکین، لعل میگون آفتاب

شسته رو آید ز زیر ابر بیرون آفتاب

نیست از سنگین دلی گر تشنه خون آفتاب

جلوه لیلی کند در چشم مجنون آفتاب

قرص خود تر سازد از خون شفق چون آفتاب

در تلاش مطلعی زد غوطه در خون آفتاب

بیش می تابد ز شهر و کو، به هامون آفتاب

تا ز گردون خم نشین شد چون فلاطون آفتاب

آید از زیر زمین بی رنگ بیرون آفتاب

هر که می بخشد لب نانی به من چون آفتاب

آورد زیر نگین آفاق را چون آفتاب