غنچه سان پر گل اگر خواهی دهان خویش را

کاروانگاه حوادث جای خواب امن نیست

چون شرر بشمر به دامان عدم، آسوده شو

برنمی آیی به زخم آسیای آسمان

مرگ را بر خود گوارا کن در ایام حیات

هر سر موی تو از غفلت به راهی می رود

وحشی فرصت چو تیر از شست بیرون جسته است

چاه صحرای طلب از نقش پا افزون تر است