موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب

زنگ غفلت از دل من باده نتوانست برد

می دهد در یک دم از کفران نعمت سر به باد

زیر تیغ از ساده لوحی دست و پایی می زنیم

نیست غیر از دل سیاهی حاصل تردامنی

از عزیزی می کند از تاج شاهان پایتخت

دست چون بردارم از دامان این صحرا، که هست

از صراط المستقیم شرع پا بیرون منه

هر سبکروحی که بر جسم گران دامن فشاند

از حضور عالم آب آن که گردد تردماغ

بی سخن کش هم سخن می آید از دل بر زبان

هر که در پایان عمر از جان طمع دارد سکون

از می ریحانی خط شد لبش خونخوارتر

از شراب تلخ، ساکن شد دل پر غم مرا

در سیه دل نیست اشک گرم را صائب اثر