از لطافت بس که دارد چهره او آب و تاب

چون گلوی شیشه موج باده گلرنگ را

عاقلان از حسن او داد تماشا می دهند

معنی بی لفظ را ادراک کردن مشکل است

حلقه ها در گوش خورشید قیامت می کشد

گر چه از مژگان کج، بالین او دایم کج است

فتنه دنیا نگردد هر که دنیا را شناخت

دل نیازارد زحرف سخت هرگز سنگ را

نیست جز دلهای خونین مهربانی عشق را

قطره ایم اما ندارد هیچ دریا ظرف ما

حرف بیجا غافلان را غوطه در خون می دهد

باده سرگرمی هر کس ز جام دیگرست

از گریبان گهر چون رشته سر بیرون کند