بیخودی رفتن است دلها را

آه بی اختیار از سر درد

چشم پوشیدن از جهان خراب

غوطه خوردن به زهر ناکامی

سینه دادن به زخم تیر قضا

از جگرها نسیم سوختگی

آه، افشاندن غبار از جان

گهر اشک دمبدم سفتن

عیش شیرین این جهان خراب

نفس را مطلق العنان کردن

گل بی خار آرزومندی

دیده هر چند موشکاف بود

نیست پوشیده در جهان رازی

حال دلها ز دیده ها پیداست

تا نگردد نگاه گوشه نشین

آسمان گر چه وسعتی دارد

تا نگردد زبان خموش از لاف

درد هر کس به قدر بینش اوست

به زبان حرف دوستی گفتن

تنگ خلقی به دوستان صائب