چه حاجت است محرک، ز دست رفته عنان را؟

که در بهار پس سر نمود فصل خزان را

که قطره ای برد از جای خویش خواب گران را

چو موج هر که به دریا سپرده است عنان را

که دل ز چله نشینی نگشت نرم کمان را

که طوفان فاخته آغوش گشت سرو روان را

که همچو شیر و شکر کرد ماهتاب و کتان را

به پیچ و تاب توان فرق کرد موی میان را

نمی توان به ده انگشت کرد کار زبان را

نظر به گنگ کن، از شکر حق مبند دهان را

به خوشدلی گذرانید عالم گذران را