آیینه دو رو کن لیل و نهار خود را

از دست باد بستان مشت غبار خود را

از گریه تا نسازی دریا کنار خود را

از سوز دل برافروز شمع مزار خود را

بر دوش خلق مفکن زنهار بار خود را

تو بی خبر ندانی راه دیار خود را

هر کس نداد بیرون از دل شرار خود را

با خاک کن برابر اول حصار خود را

از هر شراب تلخی مشکن خمار خود را