روشن از آب گهر کردم چراغ خویش را

تا ز خون چون لاله پر کردم ایاغ خویش را

من که می دزدم ز بوی گل دماغ خویش را

از که گیرم، حیرتی دارم، سراغ خویش را

من که پروردم به چشم شور، داغ خویش را

وقف بلبل می کنم دربسته، باغ خویش را

چند دارم در ته دامن چراغ خویش را؟