نان به خون تر می شود صبح صداقت کیش را

رخنه ای گر هست این زندان پر تشویش را

بر سر نان پاره سگ دشمن بود درویش را

نقد باشد محنت فردا مآل اندیش را

بر زمین چندان که زد خورشید تابان خویش را

سوختم از گرمی پرواز، بال خویش را

چشمه سار نوش سازد بوسه گاه نیش را

می کند ایجاد دریا تا ببیند خویش را

ناله دردآلود می باشد درون ریش را