با قافله کاری نبود فرد روان را

منزل نبود قافله ریگ روان را

حاجت به محرک نبود برگ خزان را

شاید که به منزل برم این بار گران را

بی جوش، قوامی نبود شیره جان را

بارست به دل، صافی می دردکشان را

سهل است رساندن به زمین پشت کمان را

تا همچو صدف مهر نکردیم دهان را

از ناوک کجرو خطری نیست نشان را

بیدار به افسانه کند خواب گران را

کز سنگ برآرد چو شرر خرده جان را

از آه چه بر باد دهم کاهکشان را؟

از غیبت اگر پاک کنی کام و دهان را

از داغ محابا نبود لاله ستان را

مژگان کج او چه کند راست سنان را

صائب به دو صد دست نگه دار عنان را