از دست و تیغ عشق فگارند لاله ها

در دیده بصیرت پروانه طینتان

باشند همچو شعله جواله بی قرار

تا سر کشیده اند، به پایان رسیده اند

یک نصف خون تازه و یک نصف مشک تر

در آتشند و خنده مستانه می زنند

در شیشه حسن باده لعلی عیان شود

در خون دهند غوطه تمنای بوسه را

زان هرگز از خمار نگردند زرد روی

کردند خون خود به تماشاییان حلال

با چهره شکفته آن آتشین عذار

با نور آفتاب چه باشد فروغ شمع؟

صائب ز خون خود می گلرنگ می خورند