دستی که شد به گردش پیمانه آشنا

میزان عدل میل به یک سو نمی کند

بر نقطه دل است چو پرگار سیر من

هر جا شراب هست، غم آشنا مخور

زان لب همین نظاره خشکی است رزق من

امروز داغ لاله رخان نیست چشم من

تا بر سر که سایه کند چتر داغ عشق

دیگر دلم ز زخم نمایان کمر نبست

شد نفس بد گهر ز مدارا گزنده تر

بی دردسر به کعبه مقصود می رسد

روشن کند سواد خط سرنوشت را

روشن کند سواد خط سرنوشت را

پرهیز نیست اهل خرابات را ز هم

تا دل ز شوق آب نگردد، نمی شود

عقل است سنگ راه، و گرنه به یک نظر

نقش کسی درست نشیند که چون نگین

صائب ز آشنایی عالم کناره کرد