رزق ملایک است نوای رسای ما

با آن که عمرهاست ازان بزم رفته ایم

بر دل هزار نشتر الماس می خوریم

لرزد چنان که بر گهر خویش جوهری

صد پیرهن ز گرد کسادی گرانترست

شبنم برد به دامن ما همچو گل نماز

جنگ گریز می کند از کاه، کهربا

ویرانتریم ازان که کسی قصد ما کند

هر چند عاجزیم، در آزار ما مکوش

خورشید را به هاله آغوش می کشیم

صائب کسی است اهل بصیرت که نگذرد