لرزید بس که دل به تن ناتوان ما

پر گل بود ز مهر خموشی دهان ما

آسوده است خانه ما ز آفت نزول

چون موج، بی قراری ما را کنار نیست

صد برق خانه سوز درین مشت خار هست

در نوبهار خاطر ما برگریز نیست

ما از گهر به آبله دست قانعیم

از پیچ و تاب فکر درین بوته گداز

دل را تهی ز درد به گفتار چون کنیم؟

ما از سخن به چشمه حیوان رسیده ایم

در فکر ما اگر نرسد کس، غریب نیست

صائب گره ز زلف سخن باز کرده ایم