دایم ز خود سفر چو شرر می کنیم ما

سالی دو عید مردم هشیار می کنند

در پاکی گهر ز صدف دست برده ایم

جنگ شرار و سوخته را سیر کرده ایم

صبح وجود ما نفس واپسین ماست

ابرو ز چشم و خال ز خط دلرباترست

چون گردباد نیش دو صد خار می خوریم

وا می کنیم غنچه دل را به زور آه

دامن به خارزار تعلق فشانده ایم

غافل به قلب خصم شبیخون نمی زنیم

شیرینی فسانه ما نیست گفتنی

از رخنه دل است، رهی گر به دوست هست

هر ماه نو که از افق حسن سرزند

چون آفتاب شهره آفاق می شود

ای قدردان گوهر پاکیزه گوهران

صائب فریب نعمت الوان نمی خوریم