در سیر و دور می گذرد ماه و سال ما

ذاتی است روشنایی ما همچو آفتاب

در حفظ آبرو ز حبابیم تشنه تر

خون می کند ز دیده روان نیش انتقام

گوهر فشاند گرد یتیمی ز روی خویش

پشت فتادگی بود ایمن ز خاکمال

صد پیرهن بود به از آماس، لاغری

عمری است تا ز خویش برون رفته ایم ما

از بیم چشم چهره به خوناب شسته ایم

داریم چشم آن که برآرد ز تشنگی

افغان که چون حنای شفق، صبح طلعتی

سر جوش عمر را گذراندیم در گناه

از قرب مردمان ز حق افتاده ایم دور

برگشتنی است گر چه ز کوه گران، صدا

از گوشمال، دست معلم کبود شد

پیش رخ گشاده دلدار، می شود

صائب فغان که گشت درین بوستانسرا