موقوف وقت نیست چو عنبر بهار ما

خاک مراد ماست دل خاکسار ما

رحم است بر دلی که شود رازدار ما

دامان گل ز شبنم شب زنده دار ما

چون می، گذشت اگر چه به تلخی مدار ما

خامی به رنگ برگ برآورد بار ما

در سنگ همچو سوخته گیرد شرار ما

تا همچو صبح، تنگ شکر شد کنار ما

نتوان فشاند دامن ناز از غبار ما

شد سبز هر که از سخن آبدار ما