عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را

هیچ کس از رشته کارم سری بیرون نبرد

از خودآرایان نمی باید بصیرت چشم داشت

حرف دعوی در میان باطلان دارد رواج

هر چه ماند از تو بر جا، حاصلش باشد دریغ

ظلم می سازد زبان عیب جویان را دراز

زخم از مرهم گواراتر بود بر عارفان

می کند در پرده ناموس، حسن ایجاد عشق

بر سر گنج است صائب پای من، تا کرده ام