شد بی صفا ز خاک سیه کاسه آب ما

از اشک تلخ ما کف خاکی نگشت سبز

ما با خیال روی تو در خواب رفته ایم

در قلزمی که موج بود تیغ آبدار

تا چند زیر خرقه قدح را نهان کنیم؟

ما را اگر چه دست تصرف نداده اند

ما گل به جای صید به فتراک بسته ایم

جز خط یار بر قلم ما نمی رود

زنهار خنده بر دل مجروح ما مکن

در کام شعله، دم به شمار اوفتاده است

ای شور حشر، از جگر ما بدار دست

ای خم ز پرده پوشی ما در گذر که تاک

صائب اگر چه بال و پر ما شکسته است