گیرم چگونه زان بت طناز بوسه را؟

بیجاده ای است بوسه ربا آن عقیق لب

جمعیت حواس بود رزق گوشه گیر

من چون کنم، که می کند آن لعل آبدار

ترسم که گیرد آن لب یاقوت فام را

سازد لب و دهان تو ای کبک خوش خرام

زان لب که آب از نگه گرم می شود

دندان به دل چگونه فشارم، که می شود

بر لب چگونه مهر گذارم، که می کند

دندان به دل فشار کزان لعل آتشین

از کف عنان صبر چو سیماب برده اند

دست نگاربسته سیمین بران کند

امید پای بوس ندارم، مگر کنم

هر چند در گرفتن بوسم گرسنه چشم

چون کنج لب کجاست کز از بوسه زیب نیست؟