با زلف کار نیست رخ یار دیده را

بی حسن نیست خلوت آیینه مشربان

بسیار زخم هست که خاک است مرهمش

دایم ز خوی خود کشد آزار بدگهر

زندان جان پاک بود تنگنای جسم

ما را مبر به باغ که از سیر لاله زار

از درد بی خبر بود آن کس که می کند

با قد خم ز عمر اقامت طمع مدار

در بحر تنگ ظرف جهان، چند چون حباب

از صحبت خسیس حذر کن که می شود

در علم آشنایی آن چشم عاجزست