از باده چون کند عرق آلود ماه را

کارم به یوسفی است که از جلوه های شوخ

بر صفحه عذار تو، از نقطه های خال

طومار ناامیدی ما ناگشودنی است

عشق است غمگسار دل ناتوان ما

امید رحمت است عنان تاب، ورنه هست

چون سبزه از گرانی ما ماند زیر سنگ

با دیده ندیده عاشق چها کند

چون خاک می کنند به سر آهوان چین

هر غنچه ای که هست درین باغ و بوستان

صائب همان ز دوری ره شکوه می کنیم