افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا

چون ماهی برشته، به آب حیات وصل

از بخیه ستاره شود بیش زخم صبح

زان خلوت وصال چه حاصل، که از حجاب

بردم ز سعی راه به آن کعبه امید

افغان که روی زرد خود از بیم چشم زخم

تا دانه ای ز خرمن هستی بود به جا

در مهد چون مسیح زبانم گشاده بود

چون ابر، مشت آبی اگر جمع می کنم

حرصی که داشتم به شکار پری رخان

صائب ز بس فسرده ز وضع جهان شدم